قضیه، عظیم بودن حوادث اساطیر و افسانه های ماندگار قدیم نیست

بلکه کوچک شدن و عادی شدن این حوادث در گذر زمان است...

اتّفاقاتی مانند فرو رفتن تیر دوشعبه در چشم، یا حمل صخره ای غول پیکر

شاید دستمایه ی جذابی برای حوادث «ایلیاد» و «شاهنامه» و... می شد

امّا اکنون روزی هزار فیلم و نمایش، صدبرابر شگفت انگیزتر از آن ها را به نمایش میگذارند؛

بی آنکه در خاطر کسی نقش بندند...

خیانت و عشق، اگر می توانست روزی درون مایه ی آثار بزرگی چون «شیرین و فرهاد» باشد،

امروزه تنها و به آسانی، تم یک لطیفه ی کوتاه شده و سه روز بعد «خز» می گردد...!

با گذر زمان، «بزرگی ها» عظمتشان، و «پستی ها» رذالتشان را در چشم ما «آدمیزاد» ها از دست می دهند...

.......

دستنوشته / آریا. ا. صلاحی

دنیا که در جان من افتاد ست یک عمر

باشد تو را هم از من بی جان بگیرد

بگذار مَردی را که دنیایش تو بودی

با مرگ، بین دوزخی ها، جان بگیرد

بارانِ خود را دسته بالاتر گرفتی

من «خاک» بودم، خاک! امّا کم نبودم

با سیب و گندم، حیله هایت بی اثر بود

شیطان ترین بودی، ولی «آدم» نبودم

رفتی و دلتنگی نصیب دشمنم شد

وقتی که «او» از من سراغت را بگیرد

یعنی که یکصد سال، بذرت را بکاری

امّا زمستان، از تو باغت را بگیرد

با وعده های آنقَدَر زیبا چه کردی؟

با خاطرات مُرده ام، یک جا چه کردی؟

با آنکه شاه قصّه ات، در خواب ها بود

یک روزه با آن مرد بی همتا، چه کردی

بعد از تو باید با همه، مثل «تو» باشم

خونسرد و سنگین، حیله باز و خانمان سوز

دنیا اگر هم گرم آغوش تو باشد

من میشوم سرمای «بهمن»؛ استخوان سوز

بعد از تو باید لج کنم با دوستانم

با مارهای خفته لای آستینم

باید که از خون همین مردم بنوشم

از دشمنان روز و شب را همنشینم

بعد از تو باید با خودم هم قهر باشم

با «من» که باید دل به تو، هرگز نمی بست

آن کس که نامعقول، در پای تو افتاد

باید تو را یک روز هم می داد از دست

بعد از تو بسیارند اینجا، عشق هم هست

سرتاسرِ این شهر، دور من شلوغ است

امّا بگویم زندگی عالیست...؟ هرگز

امّا نگویم جای تو خالی؟ دروغ است...

.....

آریا / بعد از تو

دوباره تــو خودم رفتم / نه بغض دارم، نه می خندم

غرورم له شده، امّا / هنوز لج باز و یک دنده َم

یه وقتا عقده ای میشم / لب فنجونُ می بوسم

وجودم تجزیه میشه / تـو این تنهایی می پوسم

نشستم رو به دیوارُ / به ساعت ناسزا میگم

تـو آینه مثل اون روزام / ولی نه...! من یکی دیگه َم

حالا هیشکی منو دیگه / مث قبلاً نمی بینه

عذاب روز و شب هایی / که ترکم میکنی اینه

نشستم بی صدا هر شب / نه بیدارم، نه می خوابم

تشنّج کرده احساسم / نه آرومم، نه بی تابم

با دیوارا هم آغوشم / واسه احساس همدردی

به عشق لحظه هایی که / به اونا تکیه می کردی

حالا هیشکی منو دیگه ، مث قبلاً نمی بینه...

.....

بی پناه / آریا صلاحی

بیزار، زِ انتظار اینقدر بلند

دلگیرِ زنانه عشق های کوتاه

نفرین به تو که نیامده برگشتی

لعنت به منِ تا به ابد چشم به راه

هی فالِ بمیر یا بـِدَم می گیرم

هی خواهش باز بی ثمر، بعد از تو

رفتی زِ دری که بعد از آن باز نشد

وا بسته شدم، شبیه در، بعد از تو

حکم است که دلربای دیگر باشی؟

من دیو نبوده ام که دلبر باشی

زیبای من اینقدر نکن آرایش

زشت است که از عاشق خود، سر باشی

بی رحم ترین ساحره ی دنیایم؛

دیدی که طلسم کردنت آسان بود؟

با حیله و نیرنگ، تو را دزدیدند

اینقدر بهای رفتنت ارزان بود؟

با دست وداعِ خود مرا بدرقه کن

تا چشم به پای رفتنت می دوزم

با سادگی جدائی ات می سازم

در سختی ترک کردنت، می سوزم

تو مادر دیو خشکسالی در برگ

من باغ تمام عمر را بی برگی

من مرگ دروغِ عشق در قلب تو أم

تو طاقت روز های بعد از مرگی

حق داشته ای نخواهی ام، می دانم

من منطقی ام، وَ منطقی می مانم

با حسّ خودم همیشه در جنگ، ولی

افتاده دلم، مثل خوره، در جانم

مغرور ترین خدای یونانی من

دیدم که پرستشم برایت کم بود

تصمیم خودم بود که تنها بشوم

امّا به خدا که از خدایت هم بود

تا حرف نگفته در دهانم چرخید

گفتی که قبول است، وَ تنها رفتی

تا جای تو را کنار خود کم دیدم

با پای دوتا قرض، از اینجا رفتی

تو حال درخت مُرده را می دانی؟

یا گریه ی مردِ درد را می فهمی؟

ای سبزترین نهال بی پائیزم

تنهائی برگ زرد را می فهمی؟

ای خاطره ی همیشه در قلبم گیر

ای شیر شده پیش منِ بی شمشیر

ای سیر شده از برهوتی دلگیر

یک روز میایی به عقب،

امّا دیر...

دیو و دلبر / آریا. ا. صلاحی

دنیا بر آن شده ست مرا در به در کند

«درد» آمده ست مرا «مرد» تر کند

تاوان هر گناه نکرده، زِ حد گذشت

بد کرده ام، ولی نه به حدّی که بد گذشت...

.....

آریا. ا. ص

تمام آنچه شنیدیم اشتباهی بود

به راه راست رسیدن، خودش تباهی بود

من از پلیدی دنیا به خود نیامده ام

که پشت نور ترین «نور» هم سیاهی بود

رباط کهنه ی قلبم همیشه متروک است

که هر مسافری آنجا رسید، راهی بود

تو را همیشه و هرجا نمیشد عاشق کرد

امید من به همان عشقِ گاه گاهی بود

به پای هم که نشد، پای دار هم حتّی...

گناه من، همه ی عمر «بی گناهی» بود

نرفته بودی و هرگز نیامدیم به هم

که هر چه در تو خروشید، کینه خواهی بود

چه اشتباه بزرگی که فکر می کردم

تو بهترین کس من بوده ای و خواهی بود...

........ 

تباهی / آریا

گیـــرم که من کافر، خدایــم اشتباهیست

امّا یـقـین دارم «خـود» او را بـرگـزیدم...

.....

آریا. ا. ص

متن کامل / ادامه مطلب

میروی راه رفته را به عقب / بازگشتی به «باز-تنهایی»

یا که وا میگذاری ام با درد / تا که تن در دهی به تن هایی...

که تو را مثل گوشت می بینند / چنگ و دندانشان برایت تیز

من از این واژه سخت بیزارم / و به ناچار، می نویسم: ...هیز

مردم از دور، چشم اندازند / چشم و ابرو که آبروشان نیست

تنِ شان هیبت دوتا کوه است / تنشان! تن که هیبت جان نیست

ساده ام! سادگی کن و رد شو / از تو چیزی به دل نمی گیرم

باز بنداز گردن «قسمت» / گردن «سرنوشت» هم، گیرم...

اختیار از کفَت مگر دادی؟ / قسمت و سرنوشت را ول کن

ماهی سرکش جهانت باش / آب دریای مُرده را، گِل کن

یک نفر توی قاب  ها دارد / هی صدا میزند تو را: برگرد

منظره؛ انفجار شیشه ی قاب / حس کن احساس هردو را، برگرد

عکس بیچاره ام بُرید آخر / یک نفر توی قاب می میرد

وجه تان مشترک نبود، امّا / از تو و شیشه، خُرده می گیرد

حاصل صید دیشبت کم بود / اینقَدَر در شکار فردایی؟

سر قول نداده ات، هستی / «راه» و «کوتاه» را نمی آیی...

چشم واکن بیفتم از چشمت / عشق کن با سقوط منظره ای

که تو را یاد من می اندازد: / "آریا؟ اَه! چه اسم مسخره ای..."

"تو همینی که هست، ختم کلام" / حرفت اینبار، بد حسابی بود!

من همینم که هست، بیزاری؛ / از صفاتی که انتسابی بود

من همینم که هست، مثل خودت / منتها یک قرینه ی معکوس؛

تو پریدخت شاه دریایی / منِ بی دست و پا هم اختاپوس

می روی راه رفته را به عقب

صحنه ی رفتنت چه منظره ایست

راستی! راست گفته ای انگار؛

آریـا

هـِه!

چه اسم مسخره ایست...

………..

چشمـ انداز / آریا

عاشقی ماجرای تلخی بود / در خودم زندگی نمی کردم

داغ بودم، وَ باز می لرزاند / خاطرات کسی مرا هر دم

کس «تو» بودی که آمدی تنها / ساکن این کویر غم باشی

زخمی سرنوشت خود بودم / قول دادی نمک نمی پاشی

عین جادوگران بدطینت / سیب سرخ از لبانت آوردی

از همان گوشه که نمی دیدم / چشم تا گوش، غارتم کردی

بادِبان دست باد ها افتاد / دل به دریای دامنت دادم

لای امواج عادتت غرق و... / از جهان دو چشمت افتادم

قلعه ی صدهزار افسانه / بعد از این اتّفاق ویران شد

خاطراتت؛ سپاه چنگیز و... / این دل بی سپاه؛ ایران شد

پایتختت؛ دل سیاهت بود / فتح «دل» ارزنی نمی ارزید

تاختی نقطه ضعف هایم را / هر ستون از بدن که می لرزید

گفته بودم که آخرین شعر است / ساده بودم که فکر می کردم؛

واژه ها دست ماست، می میرد / در کنار شعار ها، دردم

شمع بودی، پدر بسوزانی / پَر نیامد به من که من هیچم

پیله کردی که کرم تر بشوم؟ / بعد از این در خودم نمی پیچم

تو غروب طلوع های منی / هرچه رِشتیـم، پنبه خواهی کرد

من زمینی و خاک، امّا تو / آسمان را رها نخواهی کرد

می روم بعد از این خودم باشم / یک نفر قدّ ِ آرزوهایش

تحفه ی عاشقی برای خودت / با تمام «چرا» و «امّا»ـیش

عاشقی ماجرای تلخی بود / قهوه ای را که ریختی در من

از همان شعله های گرم اجاق / آتش افتاد در من و خِرمن

قلّه ی قاف بودم و تــودار / پر غرور و بلند و بی صاحب

معبدم را ندیده بود أحَدی / ای هم اوّل، هم آخرین راهب

می سپارم تو را به دست خودت / فتح «دل» ارزنی نمی ارزد

مُرده ای لابه لای افکارم / ای خدایت تو را بیامرزد...

 ......................

غـارت / آریا

زندگی با زمین زدن هایش / بر در حجله، گربه ام را کُشت

بعد از آن، هر سلام و لبخندی / خنجری شد که می زدند از پشت

دشمنانم به دوست می مانند / دوستانم به مُردنم راضی

وَ تو که با من و همین اوضاع / گفته بودی همیشه می سازی

محو زیبای صورتت بودم / در خیالی که «عشق» تابیده ست

غرق نادانی ام، نمی دیدم / نورِ ماه «انعکاس» خورشید است

از زمین، از زمان، بریدم تا... / مرد راه رسیدنت باشم

پل شدم تا به مقصدت برسی / قول دادم زِ هم نمی پاشم

قلعه ام لخت بود و بی لشکر / در سرم شور پادشاهی بود

در نهایت، علیه من شورید / سرنوشتی که اشتباهی بود

قصّه ات را رها کن ای شهزاد! / کینه از سینه ام نیفتاده ست

وعده ات هم دروغ بود انگار / این شب یک هزار و هفتاد است

این شب یک هزار و هفتاد است / آخرش را بگو، خلاصم کن

یا اگر ممکن است با بوسه / جای این قصّه، بی حواسم کن

شاهدخت دژ بلند غرور / آمدم! کو طناب گیسویت؟

آمدم، دیدمت که خواباندی / اژدها را کنار پهلویت

آمدم راه بی تو را، دیدم: / دیگری گرم گفت و گویت بود

پل شدم تا به مقصدت برسی / مقصدت؛ مرد آرزویت بود

کار من؛ ماندن و زمین خوردن / کار تو؛ پس کشیدن و رفتن

می خورَد بد به هم در این احوال / حالم از شعر و شاعری، از من

قصّه ات را رها کن ای شهزاد / گم شو از قلعه ام، خلاصم کن

من خیانت نمی پذیرم، آووخ... / نحوه ی دیگری قصاصم کن

دوستم مرد آرزویت بود؟؟ / دشمن اژدها-سَرم...؟  باشد

شاید این آخرین شب «درد» است / شاید این شعر آخرم باشد...

.............

هزار و هفناد شب / آریا

 -

هزار قلعه و شاه از زمانه جا ماندند

همین که «عشق» مبدّل به کینه خواهی شد

تمام سلسله مویت، سفید هم بشود

درون سینه ی من، منقرض نخواهی شد...

| آریا |

تلویزیونمون سیاه و سفید بود

رنگی که خریدیم، تازه فهمیدم

چرا اسم اون موجود خاکستری، «پلنگ صورتی»ـه...

امّا عمق فاجعه اونجا بود که فکر می کردم:

تام و جری : تا مُجری

و گوریل انگوری : گوری لَنگوریه...

..........

پلنگ من صورتی نبود / آریا

آب، وقتی از سر دیوانه خویان بگذرد

بازی احساس و منطق را فقط «دل» می بَرَد

گریه ی پنهانی از سر می رسد در نیمه شب

بغض، مثل خنجر کُندی گلو را می دَرَد

قلب بیمارم، هوس بازانه عاشق می شود

آبروی عاشقان واقعی را می بَرَد...

مَردیم از «عاطفه» لبریز، امّا راستی

این همه احساس را آیا کسی هم می خَرد؟

باز تلقین می کنم در خود، اگر بی خود شدم:

این هوا هم چند روزی هست و از سر می پَرد...

عاطفه / صندوقچه مرد مُرده / آریا