ﻫﻤﻪ ﺗﻦ ﭼﺸﻢ ﺷﺪم ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻢ

ﺷﻮق دﯾﺪار ﺗﻮ ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪ از ﺟﺎم وﺟﻮدم

ﺷﺪم ان ﻋﺎﺷﻖ دﯾﻮاﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم

در ﻧﻬﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ی ﺟﺎﻧﻢ ﮔﻞ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ درﺧﺸﯿﺪ

ﺑﺎغ ﺻﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﻨﺪﯾﺪ ، ﻋﻄﺮ ﺻﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﯿﭽﯿﺪ

ﯾﺎدم اﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ از ان ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ

ﭘﺮ ﮔﺸﻮدﯾﻢ و در ان ﺧﻠﻮت دل ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮔﺸﺘﯿﻢ

ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮ ﻟﺐ ان ﺟﻮی ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ

ﺗﻮ ﻫﻤﻪ راز ﺟﻬﺎن رﯾﺨﺘﻪ در ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﺖ

ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻧﮕﺎﻫﺖ

اﺳﻤﺎن ﺻﺎف و ﺷﺐ ارام

ﺑﺨﺖ ﺧﻨﺪان و زﻣﺎن رام

ﺧﻮﺷﻪ ی ﻣﺎﻩ ﻓﺮو رﯾﺨﺘﻪ در اب

ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ اوردﻩ ﺑﻪ ﻣﻬﺘﺎب

ﺷﺐ و ﺻﺤﺮا و ﮔﻞ و ﺳﻨﮓ

ﻫﻤﻪ دل دادﻩ ﺑﻪ اواز ﺷﺒﺎﻫﻨﮓ

ﯾﺎدم اﻣﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ از اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺣﺬر ﮐﻦ

ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺮ اﯾﻦ اب ﻧﻈﺮ ﮐﻦ

اب اﺋﯿﻨﻪ ی ﻋﺸﻖ ﮔﺬران اﺳﺖ

ﺗﻮ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻧﮕﺮان اﺳﺖ

ﺑﺎش ﻓﺮدا ﮐﻪ دﻟﺖ ﺑﺎ دﮔﺮان اﺳﺖ

ﺗﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ ﭼﻨﺪی از اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﮐﻦ

ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺬر از ﻋﺸﻖ ﻧﺪاﻧﻢ

ﺳﻔﺮ از ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ، ﻧﺘﻮاﻧﻢ

روز اول ﮐﻪ دل ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎی ﺗﻮ ﭘﺮ زد

ﭼﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻟﺐ ﺑﺎم ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ

ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﮓ زدی ﻣﻦ ﻧﺮﻣﯿﺪم ﻧﮕﺴﺴﺘﻢ

ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﺻﯿﺎدی و ﻣﻦ اﻫﻮی دﺷﺘﻢ

ﺗﺎ ﺑﻪ دام ﺗﻮ در اﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﺸﺘﻢ و ﮔﺸﺘﻢ

ﺣﺬر از ﻋﺸﻖ ﻧﺪاﻧﻢ ، ﻧﺘﻮاﻧﻢ

اﺷﮑﯽ از ﺷﺎﺧﻪ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ

ﻣﺮغ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ی ﺗﻠﺨﯽ زد و ﺑﮕﺮﯾﺨﺖ

اﺷﮏ در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻟﺮزﯾﺪ

ﻣﺎﻩ ﺑﺮ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﯾﺪ

ﯾﺎدم اﯾﺪ ﮐﻪ دﮔﺮ از ﺗﻮ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪم

ﭘﺎی در داﻣﻦ اﻧﺪوﻩ ﮐﺸﯿﺪم ﻧﮕﺴﺴﺘﻢ ، ﻧﺮﻣﯿﺪم

رﻓﺖ در ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ، ان ﺷﺐ و ﺷﺐ ﻫﺎی دﮔﺮ ﻫﻢ

ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ دﮔﺮ از ﻋﺎﺷﻖ ازردﻩ ﺧﺒﺮ ﻫﻢ

ﻧﮑﻨﯽ دﯾﮕﺮ از ان ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬر ﻫﻢ

ﺑﯽ ﺗﻮ اﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﻦ از ان ﮐﻮﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻢ

شعرى قشنگ از فرويدون مشيرى