می خواست بره و بچه ها منتظرش بودن...
حس عجیبی داشت، انگار می دونست این دفعه برگشتنی نیست!
اضطراب داشت که چجوری با مادر خداحافظی کنه...
با خودش می گفت: «یعنی الان چی می خواد بگه، من که طاقت ندارم بشنوم...»
فکر می کرد الان قراره بشنوه که پسرم زود برگرد! من رو تنها نذار و زود به زود بهم زنگ بزن و...
بالاخره دلش رو زد به دریا و رفت جلو، دست مادر رو بوسید و از زیر قرآن ردش کرد...
منتظر شنیدن شد که یه دفعه مادر گفت:
«خداحافظ پسرم، سلام من رو به حضرت زهرا(س) برسون»
طبق کفته های اقای حیدری ایشا همراه دو فرزند خود در جبه ها حق علیه باطل بودند اما پسری 17 سال در مشهد بود که پرپر می زد برای سرافرازی این واسلام به همین علت طاقت ماندن در مشهد را نداشت
پس از راضی کردن پدر ومادر خویش به جبه ها رفت .........
ولی همه خانواده این شهید زنده ماند به غیر از خود او
من تازه فهمیدم که هر که اشتیاق داشته باشد صادق باشد چه در رفتا وچه در گفتار این مقام به ایشان میرسد
خدایا به تمام ما نوجوانانی که از طهههههههههه قلب ایران دوس داریم توفیق بده الهی آمین
شادی روح رزمندگان وشهیدان الخصص شهید مجتبی حیدری صلوات
***شب بود. یکی داد می‌زد :"ساکت شو! ساکت شو! تو نمی‌تونی اشک منو در بیاری."
رفتم سمت صدا. دیدم یک نفر انگشت‌هایش قطع شده. این حرف را به دست خونی‌اش می‌گوید :
-"ساکت شو! ساکت شو! تو نمی‌تونی اشک منو در بیاری"
عشق رفتن
به جبهه ديوانه ام كرده بود. نه سن و سالِ درست و حسابي داشتم، نه تن و بدن
رشيد و تنومند. هر بار كه مي رفتم پايگاه اعزام نيرو، انگار كه با بچة تخس
و پررويي طرف باشند، دنبالم مي كردند و با بد و بيراه و تهديد، بيرونم مي
كردند. اما آن قدر رفتم و آمدم تا مسئول ثبت نام را از رو بردم. بندة خدا
با خنده اي كه شكل ديگري از گريه بود، چند تا فرم داد دستم. من هم چشمان
اشك آلودم را سريع پاك كردم و با خط خرچنگ قورباغه ام، تندتند فرم ها را پر
كردم. ماند دو تا فرم كه بايد دو نفر از افراد معتمد و خوش نام محله آن را
پر مي كردند.
از سه هزار میلیارد بنویسم........یا درد فرزند شهید ؟
از بی حجابی زنان........یا بی غیرتی مردان ؟
از بی حیایی دختران شهرم........یا زنانگی پسران شهرم ؟
از کشتی نوح بنویسم...........یا قایق سهراب ؟
از جانباز شیمیایی بنویسم........یا پارتی های شهرک غرب ؟
از شیطان پرستی بگم........یا کوروش که مد شده ؟
از بازیگران سینما بگم........یا پول میلیاردی فوتبال ؟
از دل سیاه خودم بگم........یا دل خون رهبرم ؟
ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﮔﺮ: ﺗﺮﮐﺶ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩ سینه‌اش ﺭُﻭ ﭼﺎﮎ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺭﻭی ﺯﻣﻴﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ می‌کرﺩ.
ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺭُﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻی ﺳﺮﺵ.
ﺩﺍﺷﺖ آﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺴﺎﺷﻮ می‌زﺩ.
ﺍﺯﺵ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ ﺍﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ آﺧﺮ ﭼﻪ ﺣﺮفی ﺑﺮﺍی ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺍﺭی.
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﮐﺸﻮﺭﻡ ﻣﻴﺨﻮﺍﻡ ﻭﻗتی ﺑﺮﺍی ﺧﻂ مقدم ﮐُﻤﭙُﻮﺕ می‌فرستن،
ﻋﮑﺲ ﺭُﻭی ﮐﻤﭙﻮﺕﻫﺎ ﺭﻭ ﻧَﮑﻨﻦ!
ﮔﻔﺘﻢ ﺩﺍﺭﻩ ﺿﺒﻂ ﻣﻴﺸﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ، ﻳﻪ ﺣﺮﻑِ ﺑﻬﺘﺮی ﺑﮕﻮ.
ﺑﺎ ﻫﻤﻮﻥ ﻃﻨﺎﺯی ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ ﻧﻤﻴﺪﻭنی، ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﻬﻢ، ﺭُﺏ ﮔﻮﺟﻪ ﺍﻓتاده...!
و لحظاتی بعد چشمانش را بست، لبخندی زد و شهید شد............"
سه ساله بود که پدرش آسمانی شد…
هنگامی که در دانشگاه قبول شد گفتند : با سهمیه قبول شده ؟!!؟
اما نفهمیدند …
هنگامیکه سال اول در مدرسه خواستند یادش دهند بنویسد بابا!!؟
یک هفته در تب می سوخت....!
هی می شنیدم که تو جبهه امداد غیبی بیداد می کند و حرف و حدیث های فراوان راجع به این قضیه شنیده بودم.خیلی دوست داشتم جبهه بروم و سر از امداد غیبی در بیاورم.تا اینکه ﭘام به جبهه باز شدو مدتی بعد قرار شد راهی عملیات شویم. بچه ها از دستم ذله شده بودند. بس که هی از معجرات و امدادهای غیبی ﭘرسیده بودم. یکی از بچه ها عقب ماشین که سوار بودیم گفت: "" می خواهی بدانی امداد غیبی یعنی چی؟ "" با خوشحالی گفتم : "" خوب معلومه"" نا غافل نمی دانم از کجا قابلمه ای در آورد و و محکم کرد تو سرم. تا چانه رفتم تو قابلمه. سرم تو قابلمه ﮐﻴﭖ ﮐﻴﭖ شده بود. آنها می خندیدند و من گریه می کردم. ناگهان زمین و زمان به هم ریخت و صدای انفجار و شلیک گلوله بلند شد. دیگر باقی اش را یادم نیست. وقتی به خود آمدم که دیدم افتادم گوشه ای و دو سه نفر به زور دارند قابلمه را از سرم بیرون می کشند. لحظه ای بعد قابلمه در آمدو نفس راحتی کشیدم. یکی از آنها گفت: ""ﭘسر عجب شانسی آوردی. تمام آنهایی که تو ماشین بودند شهید شدند جز تو. ببین ترکش به قابلمه هم به قابلمه هم خورده! "" آنجا بود که فهمیدم امداد غیبی یعنی چه ؟!
آزاد کردن شلمچه آن هم در سال های پایانی جنگ چیزی جز اعجاز و لطف خداوند نبود و جز این نبود که دست خدا از آستین همت ها ، خرازی ها و حاج امینی ها بیرون آمده بود. در شلمچه رزمنده ای بود که تیر به قلبش خورده بود. دیدم با هزار زحمت دستش را برد داخل جیب پیراهنش از جیب مهر کوچک نمازش را در آورذ و بوسید گفت:م یخواهم برای آخرین بار تربت کربلا را ببوسم . بعد هم السلام علیک یا اباعبدالله گفت و شهید شد.
تعداد صفحات : 2
هوا صاف بود؛ مشغول جستجو بودم؛ داخل گودال یک پوتین دیدم؛ متوجه شدم یک پا داخل پوتین قرار دارد! با بیل وارد گودال شدم؛ قسمت پایین پای شهید از خاک خارج شد؛ خاکها حالت رملی و نرم داشت؛ شروع کردم به خارج کردن خاکها؛ هر چه خاکها را بیرون می‌ریختم بی فایده بود؛ خاکها به داخل گودال برمی‌گشت!
ناگهان هوا بارانی شد؛ آن‌قدر شدت باران زیاد شد که مجبور شدم از گودال بیرون بیایم؛ به نزدیک اسکان عشایر رفتم؛ کمی صبر کردم؛ باران که قطع شد، دوباره به گودال برگشتم؛ تا آماده کار شدم صدای رعد و برق آمد؛ باران دوباره با شدت شروع شد؛ مثل اینکه این باران نمی‌خواست قطع شود؛ دوباره به زیر سقف برگشتم؛ همه خاک‌هایی که با زحمت از گودال خارج کرده بودم، به گودال برگشت؛ گفتم: این که از آسمان می‌بارد سنگ که نیست! می‌روم و زیر باران کار می‌کنم اما بی‌فایده بود.
هر چه که از گودال خارج می‌کردم، دوباره برمی‌گشت؛ یکی از عشایر حرفی زد که به دل خودم هم افتاده بود؛ «او نمی‌خواهد برگردد! او می‌خواهد گمنام بماند». سوار ماشین شدم و برگشتم. در مسیر برگشتم و دوباره به گودال نگاه کردم. رنگین کمان زیبایی درست از داخل آن گودال ایجاد شده بود.
ساکت شو
در كنار من است
مزيد صبر من است