بازی : عامل رشد اجتماعی.

بازی موجب میشود که کودک خود را به عنوان یک عامل فعال

در محیط به حساب آورد و نه شخصی که فقط واکنش نشان میدهد.

در خانواده و مدرسه،معمولاً از کودک میخواهند که از الگوهای رفتاری

تعیین شده پیروی کند.

اما در دنیای بازی،کودک میتواند دنیا را آن قدر کوچک کند که به قدش

برازنده شود و به میل خود آن را دستکاری کند.

بازی: کوله باری از تحریکات شناختی

بازی به کودک اجازه می دهد که در زمینه های حرکتی و حسی به

کشف هایی دست یابد. مثلاً :کودک،بزرگی و کوچکی،بلندی و کوتاهی،

سفتی و نرمی،صافی زبری و ویژگی های دیگر را کشف می کند.

او دستکاری می کند ، تعیین می کند،طبقه بندی می کند،الگو می دهد،

جور می کند و اندازه می گیرد.

وقتی او می سازد وبعد خراب می کند،به ویژگی های اشیا پی می برد،

مفاهیم مربوط به توده،ارتفاع،حجم و بافت را کسب می کند.

بزرگتر ها،تمایل دارند بازی را یک فعالیت نه چندان مهم در نظر بگیرند.

اما بازی، در رشد شخصی و اجتماعی اثری بسیار مهم دارد،

و این اثر در تمام زندگی ادامه میابد.تاریخ دانان و مردم شناسان

کشف کردند که انسان متعلق به دوران بسیار دور نیز بازی میکرده است.

بازی،شکل های بسیار زیادی دارد: نمایشی ، اکتشافی ، گروهی ، اجتماعی،

بازیهایی که بر نیروی بدنی تکیه دارند و بازی های دیگر.

در سال های اخیر ، بازی های نمایشی ، که درآن ها شبیه سازی می کنند،

توجه روان شناسان را به خود جلب کرده است.

آنها این بازی هارا وسیله ی مطالعه شخصیت کودک وآشکار کردن؛

تغییرات شناختی او می دانند. در دوسال اول زندگی ، کودک از دستکاری ساده اشیا

به کشف ویژگی های منحصر بفرد آن ها و به بازی های نمایشی درباره،

رفتار های کاملاً پیچیده ومهم از نظر شناختی عبور می کند.